Μια μυθιστορηματική είδηση

Από το BBCGreek:
"Οι βρετανικές αρχές προσπαθούν να προσδιορίσουν την ταυτότητα ενός άνδρα που βρέθηκε στο δρόμο, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του, αλλά παίζει καταπληκτικά πιάνο.

Ο άνδρας εντοπίστηκε στο Κεντ, της Αγγλίας, στις 7 Απριλίου.

Φορούσε γραβάτα και κουστούμι, που ήταν καταβρεγμένο, και τριγύριζε στους δρόμους, όταν εντοπίστηκε από τις αρχές.

Ο κοινωνικός του λειτουργός, Μάικλ Καμπ, είπε ότι ο άνδρας, μεταξύ 20 ή 20 ετών, έχει συμπτώματα άγχους, αλλά βρίσκει τον ευαυτό του όταν παίζει πιάνο.

Οι αρχές έχουν έρθει σε επαφή με ορχήστρες σε όλη την Ευρώπη, για να προσδιορίσουν την ταυτότητα του άνδρα"


Η ποίηση της ειδησιογραφίας.

Ενημέρωση: Την είδηση είχε ανακαλύψει πριν από εμένα ο NickTheCreek, και την έδεσε με ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Εικόνα
Είμαστε στην εποχή που μεταξύ της Google και του Facebook διαμορφώνεται, διακινείται και διαχέεται σχεδόν όλη η παγκόσμια δημοσιογραφική παραγωγή (εκτός Κίνας και Ρωσίας). Είμαστε επίσης στην εποχή που χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των δύο εταιρειών και των υπηρεσιών τους, κάθε δημοσιογραφική παραγωγή, ανεξάρτητα από την πηγή της, είναι καταδικασμένη στη σχετική ή πλήρη αφάνεια. Δηλαδή έχει καταστεί αδύνατον για οποιονδήποτε επαγγελματία της επικοινωνίας ή της δημοσιογραφίας, κάποιον ακτιβιστή ή κάποιο δημόσιο πρόσωπο να «βγει» από τον κύκλο των υπηρεσιών αυτών χωρίς να υποστεί ποινή περιθωριοποίησης. Η Google και το Facebook αποτελούν με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά πεδία ολοκληρωτικά μονοπώλια. Κάθε συζήτηση για την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στις ημέρες μας, ιδίως στη Δύση, δεν μπορεί παρά να αφορά τη ρύθμιση και τον έλεγχο των πρακτικών αυτών των εταιριών. Η ρύθμιση αυτή, αν θέλουμε να είναι ουσιώδης, δεν μπορεί να είναι αυτορρύθμιση, δεν μπ
Διαβάστε περισσότερα

Μετεκλογικά

Κλινήρης (ο ιός της επιτυχίας), επιχειρώ να καταγράψω μερικά πράγματα. 1. Για την αποχή, τάχω πει και τάχω ξαναπεί (και πάλι χθες, εκτός έδρας ): οι ζώντες και διαμένοντες στην Ελλάδα που έχουν δικαίωμα ψήφου δεν μπορεί να είναι παραπάνω από 8.500.000. Η πραγματική αποχή δεν ξεπέρασε λοιπόν το 15%, μεγαλύτερη κατά 3% περίπου από τις περασμένες εθνικές εκλογές, αλλά μικρότερη κατά 3% από τις περασμένες νομαρχιακές. Σε σχέση με τις περασμένες εθνικές εκλογές ψήφισαν ~215.000 λιγότεροι, ενώ ~30.000 περισσότεροι ψήφισαν άκυρο / λευκό. Αν θέσει κανείς ως βάση αυτό το (χονδρικό και πιθανόν υπερβολικό) "8.500.00 εν Ελλάδι διαμένοντες και ζώντες (και μη-διπλοεγγεγραμμένοι) ψηφοφόροι", το ποσοστό επί του πραγματικού εκλογικού σώματος που έλαβε η ΝΔ είναι ~35-36%, το ΠΑΣΟΚ 32-33%. Το οποίο δεν είναι ιλιγγιώδες αλλά παραμένει άνετα πλειοψηφικό σαν άθροισμα, δυστυχώς. Όπως και νάχει, η πλειοψηφία, εικάζω, όσων δεν πάνε να ψηφίσουν δίνει εν λευκώ εξουσιοδότηση για να τους κυβερνούν επει
Διαβάστε περισσότερα

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση

Εικόνα
Περί Βαϊμάρης, για να μην λέμε πράγματα που δεν στέκουν: Ένας από τους βασικούς λόγους που ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, ήταν η διάθεση των αστικών κομμάτων να συνδιαλλαγούν μαζί του, στάση που πήγαζε από την αρχή πως είναι προτιμότεροι οι Ναζί από τους Κομμουνιστές. Το εθνικιστικό  συντηρητικό κόμμα υπήρξε κυβερνητικός του εταίρος. Το κόμμα του Κέντρου ήταν αυτό που έδωσε την κρίσιμη ψήφο υπέρ του Ermächtigungsgesetz , του νομοσχεδίου δηλαδή που έδωσε την αρμοδιότητα στην εκτελεστική εξουσία να νομοθετεί ερήμην του κοινοβουλίου και σήμανε την αρχή της χιτλερικής δικτατορίας και των παγκόσμιων δεινών. Η πρακτική αυτή όμως είχε ήδη προϊδεασθεί και "νομιμοποιηθεί" σαν ιδέα από το Κόμμα του Κέντρου (Deutsche Zentrumspartei), όταν για να προχωρήσει στα μέτρα άγριας λιτότητας σε μια βουλή όπου δεν είχε την σαφή πλειοψηφία (αλλά είχε την ανοχή των Σ/Δ), ο Κεντρώος καγκελάριος της λιτότητας Heinrich Brüning επικαλείτο την δυνατότητα που του έδινε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης
Διαβάστε περισσότερα