Αυτοδιοικητικός επίλογος: η σύγκρουση δυο κόσμων

Καμινισμός: η άσκηση εξουσίας με τον τύπο του νόμου αλλά ενάντια στο πνεύμα της δημοκρατίας, ο ψυχαναγκαστικός λεγκαλισμός ως λογική του άρχειν, η γραφειοκρατική ύπνωση, η αισθητική γιάπη η οποία, αν και επεκτείνεται πολύ πέραν του Δήμου Αθηναίων, έχει στον Καμίνη την απόλυτη ενσάρκωσή της.

Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη απεικόνιση του Καμινισμού που μας έχει βρει από την περίπτωση της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης. Η Δημοτική αγορά ήταν ένα κύτταρο κοινωνικών πρωτοβουλιών και ζωής, σε ένα ιστορικό κτήριο που διασώθηκε από την κατεδάφιση από τους περιοίκους, και στέγασε για έξι χρόνια κάθε είδους δράσεις και πρωτοβουλίες. Ήταν μια κατάληψη, από αυτές που υπήρχαν και υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, μια χωρίς άλλο κοινωφελής χρήση ενός ιστορικού κτηρίου, με την επιδοκιμασία και το αγκάλιασμα της γειτονιάς. Αυτή την λειτουργική και κοινωφελή κατάληψη ήρθε ο νυν Δήμαρχος να διαλύσει με τα ΜΑΤ για να φτιάξει προγραμματικά... τα ίδια, και μετά από δυο χρόνια, τίποτα απολύτως ακόμα. Με ΜΑΤ επαναλαμβάνω. Ξημερώματα. Δεκαπενταύγουστο.

Η Δημοτική αγορά ήταν εστία αυτοδιαχείρισης, ανεκτικότητας, αντιρατσισμού (για αυτό και για τον αντιεραρχικό της χαρακτήρα την μισούσαν οι ακροδεξιοί με και χωρίς αρβύλες), κέντρο παραγωγής πολιτισμικού και κοινωνικού πλούτου, όαση μέσα στο ασφυκτικό και φτωχό κέντρο. Ο Δένδιας την έκλεισε ενόπλως (λες και είχε να κάνει με κομάντο απέναντι, όχι με βιοκαλλιεργητές και δασκάλες) επειδή "ήταν παράνομη", υπό τις επευφημίες και την παρώτρυνση του Καμίνη. Στην πραγματικότητα την έκλεισε γιατί είναι προγραμματικός αντίπαλος κάθε συλλογικής διεκδίκησης από τους πολίτες της εξουσίας πάνω στη ζωή τους.

Το θέμα είναι το εξής: σε μια λογική δημοτική αρχή, στο είδος της δημοτικής αρχής το οποίο στρατεύτηκα κατά το μικρό που μου αναλογεί για να φέρω στα πράγματα, πρώτο και βασικό κριτήριο αξιολόγησης μιας από τα κάτω πρωτοβουλίας θα ήταν η ωφελιμότητα της πρωτοβουλίας για τους δημότες και για την πόλη. Αν υπήρχε αυτό - και μόνο ναζί και πυροβολημένοι ισχυρίζονταν το αντίθετο - τότε οι νομικές διευθετήσεις θα βρίσκονταν: ο δήμος θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν διάλογο με το εγχείρημα, να το αγκαλιάσει ή να το ανεχθεί, να το παρακολουθεί ή να το αγνοήσει, να αλληλεπιδράσει με αυτό και να βρει έναν τρόπο να συνυπάρξει. Αντ' αυτού με νομικίστικα προσχήματα, όπως είπαμε, η πρωτοβουλία κατεστάλη βιαίως: Για τον Καμινισμό, αυτού του είδους οι "από τα κάτω" διεκδικήσεις αυτονομίας και η αυτοδιαχειριστική λογική προσκρούουν σε μια λογική του αυτοσκοπού του νόμου και της χρήσης του ως προσχήματος καταστολής. Καλές πρωτοβουλίες για τους καμινίστας είναι δράσεις που χρηματοδοτεί η Eurobank, διοργανώνει κάποια ΜΚΟ και έχουν χορηγούς επικοινωνίας διάφορα κανάλια εργολάβων. Απέναντι σε αυτήν την λογική, έχω υπαρξιακό, όχι απλά πολιτικό, μέτωπο.

Πάρτε μια άλλη κατάληψη, τη Βίλα Αμαλία: η Βίλα Αμαλία σε οποιαδήποτε χαρτογράφηση του σύγχρονου αθηναϊκού πολιτισμού που δεν θα γινόταν από χουντικούς γυμνασιάρχες και σνομπ σουσούδες, είναι ιστορικός πολιτιστικός κόμβος του σύγχρονου λαϊκού αθηναϊκού πολιτισμού, και μόνο από την παρέλαση όλης της Ελληνικής πανκ σκηνής (πέραν όλων των άλλων) εκεί επί 20+ χρόνια. Η Βίλα Αμαλία είχε τεράστια προσφορά και στη γειτονιά αλλά και στην πόλη, ου μην αλλά και επειδή ήταν κέντρο αντίστασης και απόκρουσης της Χρυσής Αυγής στην περιοχή. Οι ναζί ήταν εκείνοι που έσκουζαν το περισσότερο από όλους για το κλείσιμό της, και η δική τους πίεση ώθησε τον Δένδια, πολιτικό συνεταίρο είπαμε του νυν δημάρχου, να εκκινήσει την βία εναντίον των "καταληψιών" και τον δήμαρχο να συνδράμει ενθουσιωδώς. Η Βίλα ήταν επίσης και εχθρός του πρεζέμπορου της περιοχής κάτι που την κατέστησε δυο φορές στόχο.

Η Βίλα Αμαλίας είναι για μένα και πάρα πολλούς ανθρώπους από τη γενιά μου ξεκινώντας και κατω, σημείο αναφοράς και χώρος ενηλικίωσης και ελευθερίας. Δεν είναι τυχαία η τεράστια διαδήλωση διαμαρτυρίας που ακολούθησε το κλείσιμό της. Ο Καμίνης, ως υπαρχηγός του Δένδια, είναι καταστροφέας αυτού του είδους των χώρων, εχθρός τους, εχθρός της κοινωνικής αυτοδιάθεσης και του πειραματισμού, εχθρός κάθε ανοιχτού και μη ελεγχόμενου κοινωνικού χώρου. Με την συνδρομή των ΜΜΕ και την χαύνωση των ηλιθίων που τα πιστεύουν, παρουσίασε τη Βίλα Αμαλίας σαν κάποιου είδους τρομοκρατική γιάφκα, ένας ισχυρισμός προφανώς καταγέλαστος για όσους είχαν περάσει ποτέ από εκεί.  Το ιδεώδες της πολης που διακονεί είναι ένα τεράστιο Mall - με πολίτες που δεν έχουν λεφτά παρά για να χαζέψουν στις βιτρίνες του. Όπως είπα και πριν: υπαρξιακό, όχι απλά πολιτικό το μέτωπο απέναντι σε όλο αυτό...

---

Έχω την αίσθηση πως συγκροτείται ένας ενιαίος πολιτισμικά χώρος μισανθρωπίας με διαφορετικές εκφάνσεις και ένταση, που περιλαμβάνει όλο το φάσμα από τον Καμίνη μέχρι τις παρυφές των Χρυσαβγών. Ένας χώρος που ζητά την "ευνομία" (και εννοεί την παθητικοποιημένη και με σπασμένο ηθικό κοινωνία πελατών), την "τάξη" (και εννοεί την προστασία και την παλινόρθωση διάφορων μορφών ιεραρχίας και προνομίων) και την ασφάλεια (και εννοεί την απομόνωση πολυποίκιλων "άλλων" κάπου μακρυά από τα μάτια του). Όντας ήδη καθεστώς, ο χώρος αυτός απαιτεί την ηγεμονία του και δεν έχει πρόβλημα να την επιβάλει με την κτηνωδέστερη κρατική καταστολή - η οποία σαφώς εξαιρείται από τις καταδίκες της  "βίας από όπου και αν προέρχεται". Και αν χρειαστεί δεν θα διστάσει να την επιβάλει καλώντας να αναλάβει δράση η "σοβαρή" Χρυσή Αυγή, που θα γίνει "σοβαρή" μόλις γίνει απαραίτητη για τη διαιώνιση του καθεστώτος. Η δημοκρατία για τον χώρο αυτό είναι εχθρός, είτε συνολικά, ή σε ό,τι ξεπερνά το τυπικό της θεσμικό κέλυφος και αφήνει να διεκδικηθεί οποιοδήποτε μικρό κομμάτι εξουσίας από τις υποτελείς τάξεις. Οι διαφορές στις εκφάνσεις του είναι μεν πολιτικά σημαντικές, αλλά ο πολιτισμικός χώρος που ξεκινά από την αρθρογραφία της Athens Voice, συγκλίνει ραγδαία πλέον με τον χώρο του Στόχου αν μη τι άλλο στο μίσος του για κάθε τι το χειραφετικό, στην ευκολία με την οποία μετέρχεται της συκοφαντίας, στο ελάχιστα συγκεκαλυμένο μίσος προς κάθε τι που ζητάει την διεύρυνση της δημοκρατίας αντί του περιορισμού της στα τετριμμένα και τελετουργικά. Δημιουργείται λοιπόν μια κοινωνική ρωγμή, που ξεκινά από, αλλά ξεπερνά, το μνημόνιο / αντιμνημόνιο και γίνεται ορατή στην αντίληψη για την πόλη και για τον δημόσιο χώρο (για να μιλήσω για τα αυτοδιοικητκά) και στην αναζήτηση της πηγής των εκάστοτε δεινών όχι στους ισχυρότερους, αλλά στους πιο αδύναμους.

---

Είχα την χαρά και την τιμή να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής Πόλης φέτος για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα, και να πλαισιώσω την προσπάθειά της να βγει δήμαρχος ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Δεν το ανέφερα μέχρι τώρα κυρίως διότι νιώθω άβολα να χρησιμοποιήσω ένα διαδικτυακό επικοινωνιακό πλεονέκτημα για να επιχειρήσω να "ξεπεράσω" σε σταυρούς συντρόφους και φίλους πολύ πιο ενεργούς από μένα. Το απέφυγα.

Αλλά η μομφή του Καμίνη (που αποτελεί προσωποποίηση της τακτικής της στρουθοκαμήλου απέναντι στους ναζί και της θεωρίας των δύο άκρων) εναντίον της παράταξης δήθεν για "'ανοιγμα στην Χρυσή Αυγή", μιας παράταξης που περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν δώσει μάχες όχι μόνο απέναντι στους φασίστες, αλλά και απέναντι στην πολιτική που γεννά τον φασισμό και έχουν χαράξει κόκκινες γραμμές που δεν αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα υπαναχώρησης στην φασιστική ατζέντα, υπερβαίνει τα εσκαμμένα και την εκλαμβάνω ως προσωπική προσβολή. Η υποκρισία εδώ συναντά την αναίδεια (διαμεσολαβημένη από κυβερνητικούς επικοινωνιολόγους υποψιάζομαι) καθώς ο δήμαρχος όπως παρουσίασα παραπάνω, πολέμησε τον ενεργό αντιφασισμό, από όπου και αν προερχόταν: στη Βίλα Αμαλία και στην Δημοτική Αγορά, στα παζάρια χωρίς μεσάζοντες και στις πολιτικές διαδηλώσεις... Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, αλλά νικήσει-χάσει αυτός ο άνθρωπος έχει κερδίσει την μόνιμη αντιπαλότητά μου...