Για να μην υπερισχύσει το κακό

"Όσο διατηρείται η μνήμη της ελευθερίας και απασχολεί τον υπόδουλο, ο λαός θέλει και προβάλλει ισχυρή αντίσταση· όταν όμως υπερισχύσει το κακό και οι άνθρωποι δε συζητούν πια πώς θα το βγάλουν από πάνω τους αλλά πως θα ζήσουν ευκολότερα μαζί του, τότε η καταστροφή είναι ολοκληρωτική" 

Χίων, Επιστολή 14.2

Το απόσπασμα είναι από τη Γραμματολογία του Φάνη Κακριδή. Αναφερεται στην ρωμαϊκή Ελλάδα. Περιγράφει ως επικείμενο κίνδυνο, και τελικά όπως ξέρουμε πραγματωμένο, την διαδικασια μετάβασης από τις πόλεις των πολιτών στο κράτος των υπηκόων. Είναι η χρονική συγκυρία της αλλαγής ιστορικής φάσης, της πολιτικής καταστροφής, το σημείο όπου οι ηττημένες αξίες δίνουν την τελευταία τους μάχη.

Σήμερα ζούμε τον κλονισμό της κοινωνιολογικής φαντασίας, (της αντίληψης ότι η προσωπική δράση μπορεί να έχει ευρύτερη κοινωνική επίδραση) στην Ελληνική κοινωνία, όπως συνέβη και συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες στην μηχανή του κιμά της νεοφιλελεύθερης αγριότητας. Είναι στο στόχαστρο της τακτικής των ελίτ, μαζί με την συκοφάντηση των συλλογικοτήτων και την έκπτωση του πολίτη σε καταναλωτή. Η διαδικασία όμως στο γενικότερό της πλαίσιο, είναι η διαδικασία του περάσματος δημοκρατικών κοινωνιών στην υποτέλεια, και πολύ πριν από την νεωτερική εποχή ο Ανώνυμος επιστολογράφος του 1ου μ.Χ. αιώνα την ονομάζει: το Κακό. Απόλυτα. Συλλαμβάνει σαφώς τι σημαίνει το πέρασμα από τα συλλογικά υποκείμενα και την (πεπερασμένη αλλά υπαρκτή) αυτονομία, στην υποταγή. Από την ελευθερία στην εθελοντική υποδούλωση.

Στο άμεσο μέλλον θα δοθούν πολλές μάχες για την διατήρηση "της μνήμης της ελευθερίας", όχι μία, πολλές, παρότι ήδη πολλοί συμπολίτες μας ψάχνουν να βρουν να ζήσουν ευκολότερα με το κακό, μιντιακά δασκαλεμένοι δεκαετίες τώρα πως στο κακό κρύβεται, βαθιά αλλά "επιστημονικά βεβαιωμένα", ένα λαμπρό μέλλον, και τα τελευταία τέσσερα στον φόβο ενός υποθετικού βαρύτερου κακού, ή απλά αυτάρκεις στην ιδιωτεία τους. Θέλει χρόνο και προσπάθεια να ξερριζωθεί όλη η διάχυτη προπαγάνδα, να αποκατασταθεί η ελευθερία και η δημοκρατία σαν κοινωνικά επιθυμητά ιδεώδη και προτεραιότητες...

Για να μην υπερισχύσει τελικά το κακό, για να μην ολοκληρωθεί η καταστροφή, ας κρατήσουμε εμπράκτως όχι μόνο τη μνήμη της μικρής μας παλαιότερης ελευθερίας, αλλά και το όραμα μιας μεγαλυτερης και επερχόμενης.