Αυτοί [οι μετανάστες] θα μας καταστρέψουν, θα μας καταλάβουν και θα γεμίσουν τον τόπο μας, θα κοιμηθούν με τις γυναίκες μας, τις κόρες και τους γιούς μας.
Jean Marie Lepen, 1982
Η πρόσφατη συζήτηση για την διαδικασία απόδοσης ιθαγένειας σε μετανάστες και τα παιδιά τους, μια απόλυτα λογική μεταρρύθμιση που έχει καθυστερήσει ήδη, αλλά και της ψήφου ορισμένων μεταναστών στις δημοτικές εκλογές, ήταν φυσικό να δημιουργήσει φασαρία. Φυσικό γιατί το μέτωπο της μετανάστευσης είναι το κατεξοχήν σύνθημα της πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς, θεμελιώδης έκφραση της ουσίας του λαϊκισμού της. Ο «ξένος», κάθε είδους, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία διάχυσης ανασφάλειας και τυφλού, παράλογου μίσους – των ψυχοκοινωνικών δηλαδή προϋποθέσεων ύπαρξης και ανόδου της ακροδεξιάς, αλλά και των πυλώνων του επιχειρηματικού μοντέλου των περισσότερων τηλεοπτικών καναλιών της χώρας μας.
Αντίθετα με την Γαλλία δεν υπάρχουν φαίνεται μάζες στην χώρα μας που να είναι έτοιμες να κατέβουν στον δρόμο για να εναντιωθούν στην ακροδεξιά ξενοφοβία. Το 2002 χιλιάδες βγήκαν να διαδηλώσουν στους δρόμους της Γαλλίας εναντίον τού εκλογικά θριαμβεύοντος τότε Λεπέν. Το υψηλό τότε ποσοστό του ήταν, παρόλα αυτά, ποσοστό ενάντια σε όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό. Καμία «πολυκατοικία» δεν το συμπεριλάβανε. Ο Σαρκοζί αγκάλιασε ένα μέρος της ρητορικής του και τον αποδυνάμωσε, αλλά κανένα πολιτικό κόμμα, της κεντροδεξιάς συμπεριλαμβανομένης, δεν τον «έπαιξε».
Εδώ η κεντροδεξιά συγκατοικεί με το ΛΑΟΣ πολύ καιρό τώρα – δεν έχει αποφασίσει αν είναι «ακραίο» κόμμα ή όχι. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά δείχνουν πως η ΝΔ ακολουθεί το ΛΑΟΣ, προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία από κοινωνικές φοβίες.
Δεν είναι απίθανο να συνηγορήσει και η ΝΔ υπέρ του σχετικού δημοψηφίσματος που ζητά το ΛΑΟΣ. Καθώς δεν υπάρχει συνταγματική υποχρέωση για δημοψήφισμα σε οιοδήποτε θέμα, πρόκειται για μια συμβολική πρόταση περισσότερο. Δεν είναι όμως άνευ σημασίας το γεγονός ότι η (ακρο)δεξιά είναι εκείνη που το ζητάει. Έχοντας συμμεριστεί τη μιντιακή ηγεμονία εδώ και καιρό, είναι σημείο των καιρών πως είναι σε θέση να ζητά σε κοινωνικά ζητήματα δημοψήφισμα. Σημείο των καιρών είναι και οι διάφορες αντιρρήσεις από τα αριστερά που θεωρούν μη-νόμιμη ή μη-θεμιτή μια τέτοια προσφυγή. Η αριστερά όμως είναι εκείνη που θέλει να προωθήσει την συμμετοχή της κοινωνίας στην λήψη αποφάσεων που την αφορούν. Η αριστερά είναι εκείνη που ζητά χρόνια τώρα την συνταγματική αλλαγή ώστε να προβλέπεται διαδικασία συνταγματικής παραπομπής θεμάτων σε όλα τα επίπεδα σε δημοψήφισμα. Το ότι ο συσχετισμός ενδέχεται να είναι αρνητικός αυτή την στιγμή δεν είναι λόγος να θυσιαστεί και το ζήτημα αρχής. Η ξενοφοβία θα υπερνικηθεί όταν η αριστερά, σαν σώμα ιδεολογίας (αλλά και αυτό που παλιά λέγαμε γενικά «προοδευτική» κοινωνία) μπορέσει να ηγεμονεύσει ξανά (ύστερα από πολύ καιρό) σε επίπεδο κοινωνίας: όταν δηλαδή η ακροδεξιά δεν θα έχει τους κοινωνικούς συσχετισμούς για να ζητά δημοψηφίσματα. Τα υπόλοιπα είναι επισφαλή και φοβάμαι τελικά αναποτελεσματικά.
Σχόλια