Μαύρη είναι η νύχτα στο Βουνό

Λοιπόν, προ ημερών αποκτήσαμε άλλο ένα γειτονικό κράτος, καθώς το Μαυροβούνιο, στην Γιουγκοσλαβική πορεία προς την ανασύσταση της πόλης-κράτους ως πολιτικής μονάδας, ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας του με ποσοστό 55,4% - όταν η ΕΕ είχε δηλώσει ότι για να αποδεχτεί μια ενδεχόμενη ανεξαρτητοποίηση της χώρας έπρεπε οι ψήφοι υπέρ της ανεξαρτησίας να είναι τουλάχιστον 55%. Υποτίθεται ότι διεθνείς παρατηρητές διαβεβαιώνουν για το άψογο των εκλογών, οπότε είναι πιθανόν οι υποψίες για το οριακό +0,4% όταν ο πρωθυπουργός και επικεφαλής της κίνησης για την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου είναι γνωστός μαφιόζος/λαθρέμπορος, να είναι εντέλει αβάσιμες και κακοήθεις.

Ακόμα και έτσι, το Μαύρο Πρόβατο, έκανε την αριθμητική και υπολόγισε πως, και αξιόπιστα να είναι τα αποτελέσματα, αυτό σημαίνει πως το 47,61% των εχόντων εκλογικό δικαίωμα αποφάσισε υπέρ της απόσχισης. Ο σ. Μαύρο Πρόβατο αναρωτιέται τι γίνεται με τα υπόλοιπα εν δυνάμει υπό απόσχιση κράτη στην Ευρώπη, ερώτημα το οποίο μοιράζεται με την Ιταλική εφημερίδα Il Manifesto, της οποίας το σχετικό κείμενο παραθέτω αυτούσιο από την Αυγή του περασμένου Σαββάτου (γιατί ο ιστοχώρος της Αυγής πέφτει αδικαιολόγητα με συχνότητα συγκρίσιμη με εκείνη του Γιαννάκη Οκκά μέσα στην αντίπαλη περιοχή) - με δύο επιπλέον σχετικές συνδέσεις και κάποια σχόλια:

Με την απόσχιση του Μαυροβουνίου από τη Σερβία, αντί για μια Ευρώπη πιο ισχυρή και πιο διευρυμένη, έχουμε ένα ακόμη κράτος, περισσότερα σύνορα που εμποδίζουν, προστατευμένα από εκείνο που θα είναι ένα νέο στράτευμα. Με μια ιστορία που αντιπαρατίθεται "μετά από ενενήντα χρόνια" διεκδικήσεων και με έναν αναθεωρητισμό γεμάτο "αξίες" και "ταυτότητες" όχι σαφώς καθορισμένες που προχωράνε σε μια πιθανή άνοδο νέων μοναρχιών. Ανάμεσα στα φαντάσματα των Βαλκανίων γεννιέται η σκιά ενός νέου κράτους, ένα κράτος για τον Μίλο (Τζουκάνοβιτς), μεγάλο όπως το μισό Τρεντίνο [όσο η Θεσσαλία] και με τόσους κατοίκους όσους έχει η επαρχία της Κατάνια [όσους έχει η Κρήτη]. Ο Τζουκάνοβιτς, που διώκεται στην Ιταλία για "μαφιόζικη συμμορία", το ήθελε τόσο πολύ και γι' αυτό οργάνωσε εκατόν πενήντα δωρεάν αεροπορικές πτήσεις ψηφοφόρων από την Ευρώπη, ενώ έκοψε... τριάντα τέσσερις πτήσεις ψηφοφόρων από το Βελιγράδι. Μετά, με την "έγκριση" των οργανώσεων της γηραιάς ηπείρου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, έφτασε το κράτος από την "αυτοδιάθεση" των ψηφοφόρων. Πώς είναι δυνατή η γέννηση ενός έθνους με φρέσκο ορισμό και η επανάληψη της συζήτησης για τα σύνορα στην Ευρώπη, όταν την ίδια στιγμή από πολλούς ζητείται η αναζωογόνηση του ευρωπαϊσμού και μάλιστα ο νέος πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας διακηρύσσει το ιστορικό όριο κάθε εθνικισμού; Και ενώ στη χώρα μας ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε κατά της αποδυνάμωσης της πολιτείας (την είχε προωθήσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι - Μπόσι), κατά των τοπικών προνομίων, για μια ισχυρότερη αλληλεγγύη στη χώρα; Όμως όλα έγιναν "σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρντς", λένε οι παροικούντες στο φρούριο των Βρυξελλών. Τι ωραία που τα λέει ο άπιαστος Χαβιέρ Σολάνα, καθοριστικός εκφραστής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, όταν σκανδαλισμένος καταγγέλλει σαν "παραλήρημα" κάθε αναφορά των Βάσκων και Καταλανών αυτονομιστών στο "μοντέλο του Μαυροβουνίου" και στο "προηγούμενο της Ποντγκόριτσα". Τώρα μάλιστα βγαίνει μπροστά και η Λέγκα [Βορειοιταλοί αυτονομιστές/ακροδεξιοί], που σκέφτεται να το αξιοποιήσει, και μάλιστα η άφθαρτη Εύα Κλοτς δηλώνει ότι "το Μαυροβούνιο είναι το παράδειγμα για το Νότιο Τιρόλο" [Γερμανόφωνη αυτόνομη επαρχία της Ιταλίας]. Γιατί άραγε πρέπει να ευχόμαστε για μας το αντίθετο από εκείνο που επικυρώνουμε για τα Βαλκάνια; Από τα δύο πρέπει να διαλέξουμε το ένα. Ή οι αποσχίσεις δεν είναι καλό για κανένα μέρος -και στα Βαλκάνια και "εδώ"- που προκύπτουν πλέον μόνον από ετεροκαθορισμούς που κυοφορούν πολέμους. Ή διαφορετικά είναι ένας στόχος παντού. Συνεπώς για ποια αποδυνάμωση της πολιτείας μιλάμε στη χώρα μας; Ζήτω οι αποσχίσεις...