Μνήμη του δασκάλου μου Βασίλη Ξανθόπουλου, 24 χρόνια από τη δολοφονία του

Στις 27/11/1990 ο Βασίλης Ξανθόπουλος και ο Στέφανος Πνευματικός, καθηγητές φυσικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, έπεφταν δολοφονημένοι μέσα στο μάθημα από το όπλο ενός παρανοημένου πρώην μεταπτυχιακού φοιτητή του Πανεπιστημίου. Από σύμπωση δεν ήμουν μέσα σε αυτό το σεμινάριο υπολογιστικής φυσικής, όντας τότε μεταπτυχιακός στο τμήμα και με καθηγητή τον Βασίλη τον Ξανθόπουλο. Σύμπτωση καθαρή: είχα πιάσει την κουβέντα στο εστιατόριο του πανεπιστημίου και πέρασε η ώρα και αποφάσισα πως θα πήγαινα στο επόμενο γιατί είχα και άλλα διαβάσματα και το σεμινάριο ήταν προαιρετικό. Το έμαθα στις ειδήσεις το βράδυ. Οι ηλικίες των θυμάτων ήταν 40 και 33, σήμερα μου φαίνονται πάρα πολύ μικρές. Για να απαντήσω στην πρόστυχη συνομωσιολογία που καλλιεργήθηκε τότε (πού να υπήρχαν και σόσιαλ μίντια, θα είχα σκοτώσει κόσμο): το βασικό τους "αμάρτημα" ήταν η εγγύτητά τους προς τους φοιτητές, όλοι, ακόμα και ο φονιάς έβρισκε την πόρτα τους ανοιχτή, ο Στέφανος είχε προσπαθησει να του βρει πανεπιστήμιο για διδακτορικό στην Γαλλία (αλλά δεν τον δέχτηκαν γιατί στην συνέντευξη τους έλεγε ασυναρτησίες), ο Βασίλης ήταν Πρόεδρος του Τμήματος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει όποιον του χτύπαγε την πόρτα: αυτός κάλεσε τον φονιά στο σεμινάριο όταν πήγε να τον δει μερικές μέρες πριν το φονικό. Με τον Στέφανο παίζαμε μπάσκετ μαζί, αλλά ο Βασίλης Ξανθόπουλος ήταν για μένα o σπουδαιότερος δάσκαλος που είχα γνωρίσει. Με τρώει το κρίμα που δεν έκατσα ποτέ να προσπαθήσω να βγάλω άκρη από την ημιτελέστατή μας δουλειά. Στην πράξη εκεί τελείωσε η κοσμολογία και συνεπώς η φυσική - όπως προέκυψε - για μένα.

Λίγες μέρες μετά, ο Ινδός νομπελίστας αστροφυσικός Subrahmanyan Chandrasekhar, δάσκαλος, συνεργάτης και στενός φίλος του ΒΞ, συμπλήρωνε στον 6ο τόμο των επιλεγμένων του άρθρων The Mathematical Theory of Black Holes and of Colliding Plane Waves, έναν τόμο που προλόγιζε ο Βασίλης Ξανθόπουλος, μια τελευταία καταληκτική αφιέρωση για τον Βασίλη Ξανθόπουλο:



Τον βρήκα αυτόν τον επίλογο τρία χρόνια μετά σε μια Αμερικάνικη πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ο Τσαντράσεκαρ πέθανε πέντε χρόνια αργότερα, ο Βασίλης παραμένει ο καλύτερος δάσκαλος που έχω ποτέ γνωρίσει οπουδήπτε στον κόσμο