Ο αφρός των σχολιαστών

Το σαμάρι και ο γάιδαρος

 Όταν έγινε το φονικό με τον Θανάση Καναούτη, μέσα στην γενική κατακραυγή είχαν βουήξει και τα σόσιαλ μίντια. Σε ελάχιστο καιρό όμως η συζήτηση έφυγε από το οργανωμένο έγκλημα της πριμοδότησης της επιθετικότητας των ελεγκτών με μερτικό από το εισιτήριο, και πήγε σε τι είπε η Χ μιντιακή περσόνα / ποπ-διανοούμενος, για το θέμα και στη συνέχεια σε τι είπε η Ψ μιντιακή περσόνα / ποπ διανοούμενος για την Χ - και η εμμονή αυτή είχε συνέχειες. Σε λίγο το αρχικό θέμα, το φονικό, έπαψε να απασχολεί τη συζήτηση, πέρασε σε δεύτερη μοίρα και έμεινε να κυριαρχεί στην συζήτηση ο αφρός του θέματος, ο επικοινωνιακός ντόρος, η τραγωδία ανηγμένη και υποβαθμισμένη σε οργισμένα ευφυολογήματα και κουτσομπολιά.
Λέω πως αυτό είναι σύμπτωμα αδυναμίας: αντί να οργιζόμαστε με το πολιτικό προκείμενο - π.χ. την κυβερνητική πολιτική που παράγει δυνάμει δολοφόνους και θύματα, που εισάγει λογική φαρ-γουεστ στην συλλογή εισιτηρίων, που έχει καταντήσει την μετακίνηση στην πόλη είδος πολυτελείας για τους ανέργους και ευρύτατα στρώματα - έχουμε μάθει να αντιδρούμε και να οργιζόμαστε με τα επιφαινόμενα, με την κουβέντα που ακολουθεί, με το νέφος φλυαρίας που περιτυλίγει το κάθε γεγονός. Και αυτό συμβαίνει λόγω αδυναμίας και λόγω αμηχανίας: είναι στα μέτρα της δημοσιολογούσας κοινότητας οι ποπ ψευδοδιανοούμενοι που ξεμυτίζουν στα σόσιαλ μίντια, στα κυβικά της. Ξέρει πώς να κερδίζει ρητορικές μάχες, να ταπώνει, να τους τρολάρει. Ο συμβολικός θρίαμβος αυτός δρα μετά κατευναστικά, το φονικό γίνεται αφορμή για κάτι άλλο και η διαχείριση της επικαιρότητας είναι επιπέδου πρωινάδικου καυγά μεταξύ άβαταρ ή λιθοβολισμού του εκάστοτε ψώνιου. Ο αποδιοπομπαίος κανιβαλίζεται, δικαίως ή αδίκως ανάλογα, και το θέμα ξεχνιέται.
Το θυμήθηκα αυτό γιατί όλως τυχαίως επανέρχεται πάλι τώρα θριαμβευτικά το κρίσιμο θέμα των ελεγκτών σαν επικήρυξη αυτή τη φορά: 50% το σκαλπ, με προοπτική απελευθέρωσης του κυνηγιού λαθρεπιβατών για την ιδιωτική πρωτοβουλία, σχολιάζεται ελάχιστα και περνάει στα ψιλά...

Κανιβαλισμός εκτός ορίων

Χθες, η Ελένη Τσαλιγοπούλου μας ενημέρωσε πως οι δήθεν συνεντεύξεις της είναι κολάζ και πως πιστεύει περίπου τα αντίθετα από ότι της αποδίδονται. Δυστυχώς δεν πρόλαβε την άρα των κοινωνικών μέσων.

Πέραν της θριαμβευτικής επικύρωσης της κυριαρχίας της μονταζιέρας σε κάθε πτυχή του Τύπου και των ΜΜΕ της Ελλάδας, αυτό που εμένα με τσατίζει για το "σπίτι μου" είναι η βιάση να κανιβαλιστεί ο κάθε ύποπτος επί καθεστωτισμώ από τα καθ'ημάς σόσιαλ μίντια σε χρόνο dt. Είναι εκνευριστικό:

1. γιατί δείχνει μια εξωφρενική ευήθεια και προθυμία να καταπιούμε αμάσητο ό,τι το σύστημα παραπλάνησης και διαστροφής της πραγματικότητας που λέγεται καθεστωτικά ΜΜΕ πασάρει, παρά την βεβαιωμένη αναξιοπιστία του (και εδώ δεν περιλαμβάνω όσους εργολαβικά αναπαράγουν τις συκοφαντίες του μουρουταίικου από τα "αριστερά", αυτοί τη δουλειά τους κάνουν όπως την κατανοούν) και της δημιουργίας έτσι αντιπαραθέσεων εκ του μη όντος, είτε αυτό αφορά πρόσωπα είτε καταστάσεις
2. γιατί δείχνει μια τεράστια διάθεση ανθρωποφαγίας που ακόμα και να ήταν ακριβές αυτό που καταλογίζεται, δεν θα ήταν δικαιολογημένη: Είναι "παράφωνη" ανακαλύπτεται αίφνης, είναι χοντρή, είναι ηλίθια... όλα αυτά για κάτι που παρουσιάστηκε μια φορά ως δήλωσή της. Λες και η επί παντός δημόσια διαπόμπευση και η συνολική απαξίωση πρέπει να είναι το τίμημα μιας άποψης ή ακόμα και κάποιας καταφανούς αστοχίας ή ανοησίας. Σε αυτή την περίπτωση δε, δεν υπήρχε καν κάποιο προηγούμενο, δεν είχε δώσει αφορμή, δεν έβγαινε να λέει την άποψη της απρόσκλητη σε τακτική βάση. Δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, δεν εκπροσωπεί κάποιο κόμμα, πολίτης είναι, "επώνυμη" που λένε μεν, που την ρωτάνε να πει δε την άποψή της.

Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει μια μόνιμη αδυναμία διαχωρισμού της πολιτικής κριτικής ή της κριτικής επί του δημόσιου ήθους και λόγου από την προσωπική υβριστική επίθεση. Οπότε δημιουργείται μια ατμόσφαιρα μόνιμης κακότροπης τσατίλας έως λύσσας, που τροφοδοτείται από κάτι που μόνο μισανθρωπισμό μπορώ να πω, παραγόμενο από την κρίση, ή τυφλή οργή, σαν τα ποντίκια που αρχίζουν να τρώνε το ένα το άλλο όταν μείνουν κλεισμένα και βασανιζόμενα σε ένα κλουβί για πολύ καιρό. Σαν να την έχουμε όλοι από πριν στημένη σε όλους, έτοιμοι να τους βγάλουμε τα μάτια για το παραμικρό λεκτικό ή ιδεολογικό ολίσθημα (και έχω κάνει και εγώ ανακλαστικά το ίδιο, σε μία τουλάχιστον περίπτωση, άρα δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) και ανασύροντας όλα όσα τους έχει ποτέ καταμαρτυρήσει κανείς αν είναι γνωστοί. Κι αυτό ανεξάρτητα μάλιστα από τον πρότερο βίο του άλλου που απλά διαγράφεται από την συζήτηση, καθώς το επίκαιρα διακινούμενο γίνεται κυρίαρχο και μοναδικό και κάθε προσπάθεια ψύχραιμης αντιμετώπισης αντιμετωπίζεται ως συνεργασία με τον αιρετικό και οδηγεί στην πυρά του συλλογικού διαδικτυακού αναθέματος.

Καταλαβαίνω λέγοντας όλα αυτά πως από την άλλη ορισμένοι επιδιώκουν να γίνουν θέμα  συζήτησης, είτε γιατί είναι ψώνια, είτε για λόγους επαγγελματικούς, είτε για να δώσουν διαπιστευτήρια στην εξουσία. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς, αν και εκεί τα όρια μεταξύ κριτικής επί του προσωπικού και ξεκατινιάσματος είναι λεπτά - αλλά μπορείς να πεις ότι οι άλλοι προσκαλούν τον χαβαλέ και την οργή. Ούτε αναφέρομαι σε δημόσια πρόσωπα των οποίων μέρος της περιγραφής της θέσης τους είναι η δημόσια έκθεση, η πρόκληση, η απορρόφηση ύβρεων και επαίνων, αν και πάλι εκεί θα θεωρούσα προσωπικά σοφό να φροντίζει κανείς να μην εκτίθεται στην επίθεση περισσότερο τελικά από όσο εκθέτει τον άλλον. Αλλά ας πούμε πως η Τσαλιγοπούλου όντως έλεγε αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους 58 κτλ. Ε και; Τώρα που δηλώνει αντιμνημονιακιά, ψηφοφόρος ΣΥΡΙΖΑ κττ, επίσης, τι έγινε; Ίσως αυτά να αφορούν έναν κύκλο οπαδών της, άντε και διάφορους που τους αφορά το Ελληνικό τραγούδι ή ανθρώπους που την ξέρουνε. Η συνέντευξή της είναι ένα μόνο σημειακό δεδομένο στην όλη εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας. Μακράν το πιο ενδιαφέρον της στοιχείο είναι ο πανικός της άλλης πλευράς που δεν μπορεί να μεταφέρει καν στα ΜΜΕ της, καλό λόγο τρίτων για τους Τρομακτικούς Αριστερούς και  κακό για το καθεστωτικό στρατόπεδο...

Τα κάνει η "άλλη" πλευρά; Προφανώς, σε πολύ χειρότερο βαθμό και μάλλον συντεταγμένα: είναι τμήμα του κυρίαρχου λόγου της. Αλλά δεν είναι μέτρο σύγκρισης, ούτε πολιτικής ηθικής, ούτε συλλογικού ήθους οι μονταζιέρες, τα διαπλεκόμενα, και τα σοσιαλμιντιακά έμμισθα ή άμισθα ενεργούμενά τους. Η αήθεια, ο κανιβαλισμός, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η χοντροκοπιά είναι στοιχεία της ταυτότητάς της κυβερνώσας ακροδεξιάς: η από εδώ πλευρά έχει ένα ηθικό πλεονέκτημα, ένα λόγο υποτίθεται προγραμματικά φιλάλληλο και περιεκτικό που θεωρητικά διαποτίζει και χαρακτηρίζει την οπτική της. Αλλά και κάτι ακόμα: το κάλεσμα για αλληλεγγύη και συναπόφαση, δύσκολα γίνεται πιστευτό όταν θεωρηθεί πως προέρχεται από μια κουλτούρα εκρήξεων οργής και λιντσαρίσματος, ιδίως αγελαίου, αδιάκριτα επί δικαίων, αδίκων και όποιου λέει την άποψή του. Βέβαια η από εδώ πλευρά δεν είναι μία. Είναι πολλές. Και υπό αυτό το πρίσμα τα παραπάνω έχουν περιορισμένους αποδέκτες...

Ένα τελευταίο σημείο: δεν είμαι σίγουρος πως το γεγονός πως ανάμεσα στους στόχους και της από εκεί πλευράς, αλλά και της από εδώ, υπερεκπροσωπούνται οι γυναίκες είναι τυχαίο. Ο πρόσφατος διαδικτυακός ντόρος γύρα από την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ με αφορμή θηριώδεις, ομολογουμένως, και ίσως εσκεμμένα εξωφρενικές της κοτσάνες, που ενώ υπήρχε πεδίο πολιτικής επίθεσης ευρύ όσο ο κάμπος της Θεσσαλίας, περιστράφηκε δυσανάλογα σε θέματα γυμνής φωτογράφησής της και του φύλου της, είναι ενδεικτική - και τα έχει πει σχετικά πολύ καλά ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης...