Μάταιοι ελιγμοί - ένα γρήγορο σχόλιο

Αυτή τη στιγμή γίνεται ένας πανικός σε σχέση με την δημιουργία μιας κυβέρνησης που ρόλος της θα είναι να περάσει μια συμφωνία η οποία είναι α. ασαφής στις λεπτομέρειές της και β. κατά τα όσα έχουν διαρρεύσει προβλέπει δεκαετή λιτότητα, καταβαράρθρωση μισθών, περαιτέρω διάλυση δημόσιας υγείας και παιδείας και άλλα βήματα προς την συνολική εξαθλίωση σε αντάλλαγμα μείωσης του συνολικού δημόσιου χρέους κατά όχι πάνω από 28% . Αυτό σύμφωνα με τα ΜΜΕ και την επίσημη πολιτική είναι το καλό σενάριο, διότι λέει το κακό είναι ότι θα μας πετάξουν έξω από το Ευρώ, παρότι δεν υπάρχει θεσμικά τρόπος να γίνει αυτό και παρότι οι πιο γνωστικοί στο πανευρωπαϊκό μας τσίρκο, όπως ο διευθύνων της Bundesbank, ή ο νέος πρόεδρος της ΕΚΤ δεν το βλέπουν εφικτό. Το ότι είναι τόσο ανήμπορο το πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα και να βρει ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, απλώς επιτείνει την θλίψη της όλης εικόνας.

Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν καθώς η Ιταλία έχει πλέον εκραγεί κατ' εκτίμησην ανεπίστρεπτα, η Ευρωζώνη δηλώνει πως δεν θα την βοηθήσει, δεν φτάνουν τα λεφτά του EFSF. Αποτελούν εξελίξεις που είναι άμεσο αποτέλεσμα της εξωπραγματικής ανεπάρκειας της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου και μετά της 27ης Οκτωβρίου, αμφότερες των οποίων πανηγυρίσθηκαν σαν επιτυχίες εδώ και στην αλλοδαπή, και συγκεκριμένα από ιθαγενείς μαζορέτες της" λιτότητας ως κοινωνική θεραπεία από τον ιό της μεταπολίτευσης" και αλλοδαπές μαζορέτες της Γερμανικής εμμονικής μονεταριστικής παράνοιας, παραβλέποντας πως επρόκειτο για συμφωνίες που υποδαύλιζαντην κρίση, κτισμένες πάνω σε μια αντίληψη για την κρίση λυσενκοϊκή στην απόρριψη της πραγματικής πραγματικότητας, που βούλιαζε το ένα μετά το άλλο τα καραβάκια του νεοχουβερισμού που χάνονταν στην θάλασσα της κρίσης του Ευρώ.

Αλλά καθώς η κρίση πλέον απλώνεται και αγγίζει την ίδια την Γαλλία, τρεις μεγάλοι δρόμοι φαίνεται ανοίγονται μπροστά μας: ο ένας της διάλυσης του Ευρώ και της ταχύτατης συγκρότησης σχεδίων για την όσο το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση, ο άλλος της εγκατάλειψης των Γερμανικών πληθωριστικών εμμονών, στα πλαίσια ενός νέου σχέδιου ανακύκλωσης πλεονασμάτων στην Ευρωζώνη και μιας νέας, δημοκρατικότερης ελπίζει κανείς, δομής της... Ή τέλος, ορατή είναι και η τρίτη λύση της δημιουργίας τελικά μιας ΕΕ δύο τουλάχιστον ταχυτήτων.

Οπότε όλη αυτή η Ελληνική φασαρία είναι περιορισμένης σημασίας (ούτως ή άλλως θα ήταν υπό την κοινωνική αποδοκιμασία), και απλώς επιτείνει και διευκολύνει την κρίση του παλιού πολιτικού κόσμου, εύχομαι ως επιθανάτιος ρόγχος του, μαζί και των ιδεοληψιών περί δημοσιονομικού περιορισμού, περί παντοδύναμων αγορών και - ίσως - της αντίληψης της παντοδυναμίας του καπιταλισμού.

Όπως έχει σήμερα η κατάσταση, σε λίγους μήνες (εβδομάδες;) ακόμα και αν δεν διαλυθεί το Ευρώ με τον Ιταλικό εκτροχιασμό, η Γαλλία θα οδηγήσει σε αποφάσεις που θα καταστήσουν τον στόχο του βυζαντινού μαγειρέματος νέας κυβέρνησης άκυρο μια και η συμφωνία πάνω στην οποία θα κρινόταν υποτίθεται, δεν θα ισχύει εκ των πραγμάτων. Είτε έτσι, είτε αλλιώς η νέα κυβέρνηση και οι μεταγενέστερες, διατρέχουν τον κίνδυνο να έχουν μείνει με το άχθος μιας υπογραφής που θα συνεχίζει να επιβαρύνει και θα δεσμεύει την χώρα ακόμα και σε περίπτωση που δρομολογηθούν θετικές εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Δεν πρόκειται κατ'ανάγκην για θετική εξέλιξη όσο η Ελλάδα και στην ΕΕ η τύφλωση παραμένει κυβερνώσα. Αλλά τα πράγματα αλλάζουν τάχιστα και καμία εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί. Σε αυτό το σκοτεινό μέλλον η διαχωριστική γραμμή θα παραμείνει η δημοκρατία, μια αξία που είναι πια ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως οι ντόπιες και ευρωπαϊκές ελίτ δεν ασπάζονται πλέον, και η ριζική αναδιανομή.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα λοιπόν. Αυτή τη φορά στα σοβαρά, όχι ως σλογκαν του ΠΑΣΟΚ.