Η αριστερά ως δίκτυο


Επ' αφορμή της διάσπασης του ΣΥΝ μερικές σκέψεις για τους οργανωτικούς σχηματισμούς της αριστεράς

Τα παρακάτω δεν είναι και δεν πρέπει να εκληφθούν σαν μια σχηματισμένη άποψη που παρουσιάζεται συγκροτημένη και ολοκληρωμένη. Είναι στην ουσία αποσπάσματα από συζητήσεις των τελευταίων μηνών, που θεωρώ πως είναι ίσως χρήσιμο να εκτεθούν δημόσια. Αν είναι ασαφείς είναι επειδή είναι αποτυπώσεις μιας αναζήτησης εν εξελίξει. Ας θεωρηθούν σαν μια σειρά ερωτημάτων και όχι θέσεων, και μια απόπειρα εισαγωγής κάποιων προβληματισμών που βρίσκονται τελείως έξω από την πραγματική σημερινή συζήτηση περί οργάνωσης και πολιτικής εκπροσώπησης, πολύ πέρα από τις περιπέτειες του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του κόμματος παραγόντων... και τελικά πιστεύω πως είναι ευρύτερα από τα εσωτερικά της Ελληνικής αριστεράς. Πιθανολογώ πως μια παρόμοια συζήτηση, σε κάποια σημεία της αφορά όλους τους πολιτικούς χώρους, όλο το μοντέλο τελικά της πολιτικής εκπροσώπησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Στο βαθμό τουλάχιστον που και η δημοκρατία δεν κριθεί υπερβολικά αντιανταγωνιστική και δεν απαγορευτεί από το ΔΝΤ...

1. Η εποχή της αριστεράς που επικυριαρχείται από ένα ή περισσότερα κόμματα, τα οποία μονοπωλούν την διατύπωση της ταυτότητάς της και την πολιτική εκπροσώπηση του χώρου της, πρέπει να τελειώσει. Είναι βαθιά αναντίστοιχη με την κουλτούρα και την διάθεση του κόσμου που την στηρίζει, ο οποίος είναι εξαιρετικά πολύμορφος και έχει πολλαπλές και ποικίλες σχέσεις με την κομματική αντιπροσώπευση και ένταξη, την πολιτική παρέμβαση, και με την κοινωνία στην οποία καλείται να ζήσει και να δράσει. Θα έλεγα είναι και βαθιά αναντίστοιχη με την εξελισσόμενη πολυμορφία του πολιτικού υποκειμένου που οφείλει να εκπροσωπεί: τις δυνάμεις τις εργασίας, την υπαρκτή εργατική τάξη.

Η εποχή της κομματικής μονοκρατορίας επί της οργάνωσης του πολιτικού οφείλει λοιπόν να τελειώσει: τα κόμματα της αριστεράς ήδη (εκτός ΚΚΕ βέβαια), είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, δεν είναι παρά κόμβοι σε ένα δίκτυο οργανώσεων, συλλογικοτήτων και εκπροσωπήσεων, μέσα στο οποίο αναλαμβάνουν συγκεκριμένους θεσμικούς, οργανωτικούς και επικοινωνιακούς ρόλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβρισκε πρόσφορο έδαφος όσο συνέβαλε στην "αποκομματικοποίηση" και την αποκέντρωση της πολιτικής δράσης και της διάχυσης της ταυτότητας της αριστεράς στα κοινωνικά επιμέρους. Όταν οι κομματικοποιήσεις και οι κομματικοί και εσωκομματικοί μηχανισμοί άρχισαν να δρουν ανασταλτικά και ανταγωνιστικά προς αυτόν τον ρόλο έπαψε να έχει πολιτικά αποτελέσματα.

2. Ως προς αυτό, το εγχείρημα της Ανανεωτικής Πτέρυγας είναι ή εκτός πραγματικότητας, στο βαθμό που θα κινηθεί σε έναν χώρο που θα είναι αναγνωρίσιμος ως πολιτικά αριστερός, ή βαθιά συντηρητικό. Ή δηλαδή νομίζει πως μπορεί να ασκήσει μαζική πολιτική ερήμην ενός εκτενούς δικτύου πολιτών, που σίγουρα (αν είναι έστω απλά και αξιακά αριστερό) σε καθέναν από τους, ασφέστατους πάντως, στόχους της θα ξεπερνά την ΑΠ και μάλλον θα αφορά τον κόσμο του ΣΥΝ, και εν μέρει τον κόσμο περί τον ΣΥΡΙΖΑ... ή επιχειρεί να επαναφέρει ισχυροποιημένο το παλαιοκομματικότατο μοντέλο του κόμματος στελεχών, όπου τοπικοί παράγοντες συντονίζονται για να εκλέξουν τους εθνικούς παράγοντες που θα αναλαμβάνουν την εργολαβία της εκπροσώπησης της αριστεράς στο κοινοβούλιο και τους θεσμούς. Όμως έχω την υποψία ότι η νέα εποχή, η εποχή της κρίσης, δύσκολα θα ανεχτεί αυτό το μοντέλο, όχι μόνο μάλιστα για την αριστερά - και αν επανεπιβληθεί θα είναι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας-πρόσχημα, με ελάχιστο ενεργό ενδιαφέρον των πολιτών. Αυτή η τελευταία επισήμανση αφορά βεβαίως εξίσου και περισσότερο, τον ίδιο τον ΣΥΝ - και τον ΣΥΡΙΖΑ αν συνεχίσει, όπως συνεχίσει, να υπάρχει.


3. Αν ο χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος της εκτός του ΚΚΕ, "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής" (δύο επίθετα-πασπαρτού που σημαίνουν ότι θέλει να σημαίνουν ο καθένας που τα εκφέρει) αριστεράς, έχει επιβιώσει της συλλογικής πολιτικής ανεπάρκειας του στελεχικού του δυναμικού και της μετατροπής των κεντρικών πολιτικών εκπροσωπήσεών του σε ένα μαζοχιστικό μπουρλέσκ, είναι επειδή η πολιτική εκπροσώπησή του είχε περιέλθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στον ένα ή τον άλλο βαθμό, στα χέρια εκείνων που δρούσαν και επικοινωνούσαν στον μαζικό ή εργασιακό τους χώρο, στην γειτονιά τους, σε επιμέρους κινήματα, σε παρέες, στο διαδίκτυο κοκ. Είχε περιέλθει ως επί το πλείστον ακούσια, αλλά στην πράξη αποτελεσματικότατα: το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπνεύσει και κινητοποιήσει πολύ κόσμο ο οποίος δεν θα παρέδιδε και δεν θα μπορούσε να παραδώσει τις προσπάθειες και τις παρεμβάσεις του, τον λόγο και την επιχειρηματολογία του στις ορέξεις του κάθε ενδοσυριζικού μικροκομματισμού ή στην κεντρική επικοινωνιακή αφασία. Έτσι επιβίωσε εκλογικά και οργανωτικά όσο επιβίωσε ο σχηματισμός, και έτσι απονομιμοποιήθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου αυτού, όσοι πολέμησαν την επιβίωσή του για να διευκολύνουν στρατηγικές και τακτικισμούς, διαιρέσεις και μηχανισμούς: από την πεποίθηση του κόσμου της αριστεράς ότι το εγχείρημα ανήκει σε αυτόν και στις επιμέρους συλλογικότητες στις οποίες μετέχει και τις οποίες συναπαρτίζει, όχι σε κάποιες αμφίβολης νομιμοποίησης ηγεσίες.

Ο υπογράφων π.χ. έχει βρεθεί, όχι εκούσια, κάθε άλλο, να είναι η ντε φάκτο φωνή του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ (μια φωνή του χώρου) όχι μόνο σε διαδικτυακές κοινότητες, αλλά και σε παρέες, σε εργασιακούς χώρους κοκ παρότι δεν ήμουν οργανωμένος πουθενά. Με το δεδομένο ότι οι κάρτες μέλους για τον συγκεκριμένο κόσμο, που παρακολουθεί ή ψηφίζει τον συγκεκριμένο χώρο, δεν θεωρούνται και βαρύνουσα υπόθεση, επάνω μου έπεφτε το φορτίο, θέλοντας και μη, της "μικροεκπροσώπησης" του χώρου απλά γιατί διακήρυσσα πως ανήκα σε αυτόν και τον υπερασπιζόμουν πολιτικά και αξιακά. Αυτό είναι πρόσφατη εξέλιξη. Χιλιάδες άλλοι, είμαι σίγουρος, βρέθηκαν στην θέση μου και (επαναλαμβάνω και τονίζω ακούσια) με το προσωπικό τους λόγο και την προσωπική τους στάση εκπροσώπησαν (με διαφορετικούς βαθμούς επάρκειας) τον ευρύτερο πολιτικό μας χώρο σε διάφορες μικρές και μεγαλύτερες κλίμακες.

Πρόκειται για μια άτυπη εκπροσώπηση, αλλά σημαντικότερη από την κεντρική, την μιντιακά διαμεσολαβούμενη, την λαλήσασα δια των ατυχών που βρέθηκαν να παλεύουν άρδην με τα τέρατα της μιντιοκρατίας στα στούντιο των τηλεκανιβάλων χωρίς κανένα επικοινωνιακό πλάνο. Σημαντικότερη εκ των πραγμάτων και, τολμώ να πω, μάλλον πολιτικά επιτυχέστερη και ουσιαστικότερη αν την δει κανείς συνολικά.

4. Καμία λοιπόν διάρθρωση του χώρου που δεν λαμβάνει υπόψη της και δεν αγκαλιάζει την πολυμορφία των υποκειμένων που συντάσσονται, με διαφορετικούς βαθμούς έντασης, στο πλέγμα των οντοτήτων της δρώσας και ζώσας αριστεράς δεν θα είναι αποτελεσματική. Η θέση του κόμματος (ή μάλιστα των κομμάτων ίσως) σε αυτό θα είναι θέση συντονισμού και συγκρότησης οργανωμένου λόγου, παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, επιλογής προτάσεων, προγραμματικής ενοποίησης τμημάτων του δικτύου κοκ - όλα αυτά με τις δικές του (τους;) οργανωτικές παραμέτρους και τους κανόνες λειτουργίας, που θα πρέπει να μεταβληθούν για να εξυπηρετήσουν έναν πιο εστιασμένο ρόλο. Οι κομματικοί σχηματισμοί της αριστεράς θα είναι ένας κρίσιμος κόμβος του δικτύου, αλλά απλά ένας κόμβος... Πιθανόν μάλιστα, η δυναμική αυτού του πλέγματος στην περίοδο που έρχεται, να επιφυλάσσει μεταλλάξεις και νέες αναδιαμορφώσεις και εσωκομματικά. Η μάχη τελικά, της πολιτισμικής και πολιτικής ηγεμονίας της αριστεράς θα δοθεί με όρους δικτύων αριστερών συλλογικοτήτων και πολιτών, ή θα χαθεί.

5. Η μετάλλαξη του οργανωτικού σχεδίου της αριστεράς, είναι αναγκαία για τέσσερις λόγους:
α. Πολιτισμικών συμφραζομένων: το δημοκρατικοσυγκεντρωτικό κόμμα με στρατιωτική δομή και άτεγκτη ιεραρχία, παρά τον σταδιακό μεταπολιτευτικό εκδημοκρατισμό του, υπήρχε μέσα σε μια άλλη κοινωνία με ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση της ιεραρχικότητας π.χ. διαφορετική αποδοχή της αυθεντίας,αντικειμενικά περιορισμένο σύμπαν πληροφόρησης και διαφορετική κοινωνικοποίηση των μελών του. Οι αντικειμενικοί παράγοντες που το διαμόρφωσαν σε όλες τις παραλλαγές του εκλείπουν ή έχουν ήδη εκλείψει.
β. Πολιτικής συνέπειας: γιατί η οργάνωση του χώρου της αριστεράς έχει και πολιτικό ρόλο, τόσο παραδειγματικό (π.χ. ίση κατά το δυνατόν εκπροσώπηση ανδρών - γυναικών), όσο και οραματικό: οργανώνεσαι στο μέτρο του δυνατού σύμφωνα και με βάση με τις αρχές που θέλεις να εφαρμοστούν στην κοινωνία, δημιουργείς ένα μοντέλο της δομής του κοινωνικού σου οράματος εσωτερικά. Το κάθετο ιεραρχικό μοντέλο δεν εξυπηρετεί τον σκοπό αυτό. Η δε πραγματική του εφαρμογή στην χώρα μας... ας πούμε πως δυσφημεί τον οραματικό στόχο της αριστεράς... Είναι εντέλει η εποχή που το αίτημα της αυτονομίας των μαζικών χώρων, πάγια πολιτική αρχή της ανανεωτικής κομμουνιστικής και μη αριστεράς, μπορεί να πραγματωθεί και να ενταχθεί σε ένα πρακτικό πολιτικό πλαίσιο.
γ. Τεχνολογικής προσαρμογής: υπάρχουν ήδη οι τεχνολογίες που θέτουν εκ νέου το ερώτημα της εκπροσώπησης και της οργάνωσης, με νέους όρους και νέες δυνατότητες. Οι όροι πολιτικής διαβούλευσης και οργανωτικής μορφοποίησης των κομμάτων (της αριστεράς βεβαίως, αλλά έχω την εντύπωση πως τα αριστερά κόμματα αποτέλεσαν τα πρότυπα πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν όλα τα άλλα μαζικά κόμματα στην Ευρώπη), διαμορφώθηκαν σε άλλες εποχές, με άλλες συνθήκες και σε ριζικά διαφορετικό τεχνολογικό περιβάλλον. Από μόνη της, η αντιμετώπιση της υστέρησης αυτής, θα επέβαλλε την ριζική αναθεώρηση της μορφής της εθνικής οργάνωσης των κομμάτων (και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας βεβαίως γενικότερα, αλλά αυτό είναι μια ευρύτερη συζήτηση), προς το αμεσότερο και το συλλογικότερο. Η ήδη υπαρκτή εμπειρία των διαδικτυακών κοινοτήτων και της τυπικής και άτυπης δικτύωσης και της από απόσταση συνεργασίας και διαβούλευσης, θα όφειλε να αποτελεί μέρος της εμπειρίας από την οποία θα αντλούσαν τα κόμματα της αριστεράς για να φέρουν τα οργανωτικά τους πρότυπα και τις μεθόδους δράσης, συλλογικής διαβούλευσης και αποφάσεων στον 21ο αιώνα.
δ. Παράκαμψης των ΜΜΕ: τα δίκτυα δρουν σε καθολικό και σε ατομικό επίπεδο επιτρέποντας την επικοινωνία και την ενημέρωση έξω από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

6. Τα λέω όλα αυτά γιατί θεωρώ πως η αριστερά ειδικά σήμερα δεν μπορεί να είναι ένας ακόμα χώρος όπου θα στεγανοποιείται το πολιτικό από το κοινωνικό και το οικονομικό. Πιστεύω πως δεν υπάρχει αποτελεσματική πολιτική δράση χωρίς την μάχη για την πολιτισμική ηγεμονία των ιδεών της αριστεράς, χωρίς την ενίσχυση κοινωνικών και οικονομικών πειραματισμών και εναλλακτικών μορφών οργάνωσης, χωρίς την διάχυση της μάχης σε ολόκληρο το πεδίο του πραγματικού, χωρίς ένα στρατηγικό θεσμικό σχέδιο. Αλλά αυτή η καθολική παρέμβαση δεν μπορεί να γίνει με κάθετους, ιεραρχικούς και αναποτελεσματικούς στενά πολιτικούς οργανισμούς, πρέπει να απλωθεί και να καλλιεργηθεί στα πλαίσια των σημερινών δυνατοτήτων και εμπειριών. Όλα αυτά θα παίξουν ένα ρόλο, άμεσα στην εποχή της κρίσης και στην εποχή μετά από αυτήν. Αν δεν παίξουν, αν παραμείνουμε στα παραδεδεγμένα, η νέα εποχή θα είναι μια κοινωνία από την οποία η αριστερά θα απουσιάζει: μια χειρότερη κοινωνία, μια πιο άδικη κοινωνία, μια αυταρχικότερη κοινωνία. Επ' αυτών στην επόμενη ανάρτηση όμως...

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Θα συμφωνήσω σε όλα επί του οργανωτικού. Όμως το πρόβλημα που διαφαίνεται δεν είναι η ύπαρξη συνιστωσών και η δικτυακή οργάνωση, αλλά η ετεροβαρής δομή αυτού του αποκεντρωμένου μοντέλου.Οι ανανεωτικοί δεν έφυγαν επειδή υπάρχουν συνιστώσες. Έφυγαν επειδή υπάρχουν οι συγκεκριμένες συνιστώσες.Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει κλειστός στους πολίτες όχι γιατί έχει κλειστή οργάνωση αλλά γιατί το κάθε κομμάτι του (ακόμη και το ποιο μικρό) έχουν στεγάνα στην πολιτική του αντίληψη. Και στην κατεύθυνση της επίλυσης αυτού του προβλήματος δεν βλέπω καμία κίνηση.
Ο χρήστης talos είπε…
@Christos Ναι αλλά μην υποτιμάς τις πολιτικές συνέπειες των οργανωτικών μετασχηματισμών. Τα στεγανά υποψιάζομαι (ελπίζω;) πως καθώς θα προχωρά η κρίση θα σπάνε, ή θα καθιστούν τον φορέα τους αδιάφορο πολιτικά.
Ο χρήστης Αθήναιος είπε…
Ενδιαφέρον γιατί τα ίδια λίγο-πολύ ως προς τη φιλοσοφία,λέω κι εγώ στους φιλελευθέρους. Ωστόσο, τώρα που το διάβασα από σένα, μαγκώθηκα γιατί μου φάνηκε πολύ κανονιστικό.

Είναι αλήθεια ότι βγαίνουμε στην κοινωνία και μιλάμε γιαυτά που πιστεύουμε γιατί αυτός είναι ο νόμιμος και δημοκρατικός τρόπος να πείσουμε για τις ιδέες μας. Αναρωτιέμαι όμως αν καποιες ιδέες είναι "καταδικασμένες" να μείνουν ες αεί περιθωριακές.

Έχω καταλήξει πως ναι. Οπότε ίσως είναι πιο δόκιμο για τα μικρά κόμματα ν' αναζητούν τον τρόπο να μπολιάζουν τα μεγάλα με τις ιδέες τους και να τα εξαναγκάζουν να τις υιοθετήσουν.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ἀγαθὸν πολυκοιρανίη.
Ο χρήστης peterakos είπε…
μπλα μπλα μπλα....

Προσωπικά συμφέροντα, κενές ιδεολογικές προτάσεις, πολιτικές φανφάρες, πολιτικό στίγμα επιπέδου δημοτικού.

Εσείς που θεωρείτε ότι είστε ο πολιτικός χώρος χωρίς στεγανά, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς αντι-δημοκρατικές διαδικασίες είστε ακριβώς το αντίθετο.

Κάποιοι αποχωρούν επειδή δεν γίνεται το δικό τους, αδυνατείτε να βγάλετε ένα έστω και ένα κοινό δείγμα ξεκάθαρης πολτικής βούλησης για να μην πειράξετε τον εγωισμό κάποιας συνιστώσας, και αρνείστε πεισματικά να υποχωρήσετε σε οποιαδήποτε επιταγή ενός σωστού επαναστατικού φορέα όπως αυτός ορίσθηκε από τον Λένιν, εάν νιώθετε ότι καταπατάει έστω και λίγο τον υπέρμετρο εγωισμό σας. Προτιμάτε να είστε αρχηγοί στον εαυτό σας μόνο, παρά ισότιμα μέλη ενός αριστερού κινήματος.

Ποιον πολύ κόσμο είδες εσύ να συσπειρώνεται δεν ξέρω, όπως και εάν τον είδες ξύπνιος.

Η ιστορία σας προσπερνάει καθημερινά, και τώρα που τα πράγματα σκουραίνουν το μόνο που θα κάνετε είναι να διασπάστε και να ξανά διασπάστε μέχρι να μείνετε όπως είστε στην πραγματικότητα, ο καθένας μόνος του.
Ο χρήστης Elikas είπε…
Πέστα Χρυσόστομε. Οι πυραμίδες (και οι μούμιες τους) ανήκουν στα μουσεία. Είναι ασύλληπτα οπισθοδρομικό το να καλούμαστε να στηρίξουμε κάστες ξεπεσμένων αριστοκρατών, και εντελώς παράλογο όταν αυτές οι κάστες αυτοπροσδιορίζονται ως εκφραστές της "μίας και μόνης αληθινής αριστεράς". Για την ακρίβεια, ακόμα και η ίδια η ταμπέλα "Αριστερά" είναι μια σύμβαση και τίποτα παραπάνω. Θεωρώ λάθος το να τη μετατρέπουμε σε αυτοσκοπό (π.χ. υπερασπιζόμενοι εργασιακά δικαιώματα επειδή αυτό επιτάσσει κάποιο φανταστικό "αριστερόμετρο" ή επειδή έγραψε κάτι σχετικό ο Μαρξ πριν από εκατόν τόσα χρόνια).

Όχι, η αποδόμηση του παρόντος πολιτικού συστήματος και η αντικατάσταση του από ένα ριζικά (ή ριζοσπαστικά) καινούργιο ΔΕΝ είναι υπόθεση που αφορά μόνο τους αριστερούς και τα ιερά λείψανα των προγόνων τους. Πόσο μάλλον τους ανεπαρκείς "πατερούληδες" και τους "θείους" του κάθε κόμματος και της κάθε συνιστώσας, τάσης ή φράξιας.

Στην εποχή του ελεύθερου λογισμικού και των κοινωνικών δικτύων δεν υπάρχουν στεγανά και αποκλειστικότητες, και σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε παθητικά πότε τα διάφορα στελέχη με "ιστορική διαδρομή" θα σηκώσουν το λάβαρο της επανάστασης (ή της μεταρρύθμισης) για να ακολουθήσουν πιστά οι μάζες των ψηφοφόρων. Θα δικτυωθούμε, θα συσπειρωθούμε και θα οργανωθούμε από τα κάτω - τελείως ανεξάρτητα από την πολιτική πρόταση που διαμορφώνεται κεκλεισμένων των κομματικών θυρών. Διαφορετικά, είμαστε χαμένοι από χέρι.

Εάν και εφόσον θέλουν, οι παραδοσιακοί μηχανισμοί παραγωγής πολιτικής θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και θα συμπορευτούν μαζί μας, φροντίζοντας να μην προσπαθούν να μας καπελώσουν. Ενδεχόμενη αποτυχία τους να κατανοήσουν ότι η εποχή των κομμισάριων και των καθοδηγητών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα στις προθήκες των μουσείων πολιτικής ιστορίας. Μαζί με τις μούμιες.
Ο χρήστης peterakos είπε…
καλά ότι να ναι είσαι και εσύ....

Μικροαστισμός σε σημείου αηδίας...
Ασε καλύτερα, πάνε παίξε με το ελεύθερο λογισμικό σου στο επαναστατικό laptop σου.

Εάν θεωρείς ότι έχει αλλάξει κάτι στον καπιταλισμό τα τελευταία 200 χρόνια είσαι απλά είτε αμόρφωτος είτε απο αυτούς που τρώνε.

Η αριστερά είναι σύμβαση για εσάς, που αρέσκεστε να το παίζετε sic αριστεροί με το μπλα μπλά αλλά να το αλλάζετε όταν μπαίνει το συμφέρον σας μπροστά.

Εάν νομίζεις οτι η αριστερά, η επαναστατική διαλεκτική, το όραμα του σοσιαλισμού ανήκει σε μουσείο, είσαι πολύ γελασμένος. Τόσο που δεν θα το κατλάβεις ποτέ. Εσύ και όσοι λέτε τα ίδια εδώ και πολύ περισσότερα χρόνια απο όσα νομίζεις.

Άστα μας τα είπανε και άλλοι...

Στο μουσείο θα μπούνε τα αφεντικά και τα ιδεολογικά τσιράκια τους που τρώνε τα ψίχουλα τους.
Ο χρήστης feronymos είπε…
Αγαπητό «ιστολόγιον»
διάβασα εν τάχει το κείμενό σου και αναρωτήθηκα γιατί δέν αναφέρεται το αυτονόητο: Δηλαδή ότι το πολίτευμα που ζούμε δέν είναι Δημοκρατικό μιάς και οι πολίτες δέν μπορούν να νομοθετήσουν αυτοπροσώπως (δηλ. μέσω Δημοψηφισμάτων).
Είναι πολύ απλά κάποια πράγματα και γίνονται περίπλοκα χωρίς λόγο!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ΤΑ ΑΡΤΗΡΙΟΣΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ...ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ


ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ.

Εντονες ζυμώσεις στους κολπους της αντιπολιτευσης στην γιαννιωτικη τοπικη αυτοδιοικηση έφεραν και πάλι στην επιφάνεια το ....φαινόμενο Φίλιος,για όσους δεν γνωρίζουν τα πολιτικα δρώμενα στα Γιάννενα Ο κ.Φίλιος ήταν δημαρχος δυο τετραετίες 1987/94 ,δεν θα αναφερθω εδω στα έργα και ημέρες του τέως δημάρχου αλλά με εκπλησσει το γεγονος οτι λεγόμενη αριστερά των Ιωαννίνων ψάχνει στο πολιτικο παλαιοπωλείο και ανασυρει Υποψηφίους ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ .Εχουν μείνει οι γιαννιωτες αριστεροι στις Δημογεροντίες είχαν πάντα αυτες τις τάσεις,αλλα τωρα αρχισαν να ονειρεύονται και ΑΛΗ ΛΑΠΑΔΕΣ
Ο χρήστης Μαύρο πρόβατο είπε…
Αγαπητέ, καιρός ν'αλλάξεις παραστάσεις. Προδιαγράφεις την αριστερά (ανατρεπτική, ριζοσπαστική από το στίγμα που έχεις δώσει) σαν αρρώστεια του κοινωνικού σώματος, στην κλινική της διάσταση. Πολύ φοβάμαι οτι σκέφτεσαι αντίστοιχα τα πολιτικά της καθήκοντα με όρους επιδημιολογικούς. Η λογική μιας τέτοιας αντίληψης παραπέμπει είτε στον εμβολιασμό είτε στον αφανισμό. Σε καμμία περίπτωση, στο "Aufhebung"

Είναι όμως φανερό οτι αυτή δεν είναι η λογική της Ιστορίας, σχεδόν ακόμη λιγότερο από το πρωτογενές/αφελές του Αθήναιου, οτι "κόμμα-είναι-όταν-έχω-να-πω- κάποια-πράγματα-στην-'Αγορά'-και- βγαίνω-και-τα-λέω".

Πολύ περισσότερο, η σύγχιση που προκύπτει από τους προβληματισμούς του ποστ συμπυκνώνεται στη διττή χρήση του όρου "εκπροσώπηση", που προκύπτει μάλιστα και ως κεντρική τους κατηγορία:
-από τη μια αισθάνθηκες ντε φάκτο να "εκπροσωπείς έναν χώρο"...
-από την άλλη ψάχνεις πώς να είναι ο χώρος, για να σε ("μας") "εκπροσωπεί".
Δηλαδή, παντού υποκείμενα, ή πουθενά υποκείμενα.
Διακινήθηκαν όλα αυτά, με όλες τις δυνατές σως, από το 60 του προηγούμενου αιώνα. Δεν έδωσαν νίκες, είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε.
Τώρα έχουμε (άλλο) πόλεμο, και χρειάζονται, άλλοι, στρατοί πάντως.
Ο χρήστης talos είπε…
@Μαύρο Πρόβατο: Ας αρχίσω από το τέλος: Ωραία όχι οι δικοί μου: Τι είδους στρατοί; Και ποιες είναι οι μορφές οργάνωσης που έδωσαν νίκες στον Πρώτο Κόσμο μετά τον πόλεμο; Αν εντάσσεις τα όσα λέω πάντως σε κάποιου ειδους "πολιτική των ταυτοτήτων", δεν μιλάω για κάτι τέτοιο. Ίσως να μην έγινα σαφής γιατί αυτά που έγραψα τα είναι προγραμματικά ασαφή όπως λέω και στο κείμενο :-)

Ως προς το επιδημιολογικό της μεταφοράς: δεν το βλέπω. Δεν μου μοιάζει κλινικό το σύστημα που περιγράφω, αν θες μου εξηγεις περαιτέρω τι ακριβώς εννοείς.

Η εκπροσώπηση για την οποία μιλάω είναι, σε ότι αφορά εμένα εκπροσώπηση μιας πολιτικής πρότασης. Ως προς το ζητούμενο είναι αναζήτηση της καταλληλότερης μορφής οργάνωσης της εκπροσώπησης των υποκειμένων που συγκροτούν μια κοινωνική συμμαχία ανατροπής του παρόντος οικονομικού συστήματος. Δεν υπάρχει σύγχυση γιατί η έννοια της "εκπροσώπησης" είναι διαφορετική στις δύο περιπτώσεις.

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι αυτά που γράφω εδώ είναι πρόταση. Μερικές σκέψεις προς συζήτηση είναι. Το θέμα όμως είναι κρίσιμο για όποιον πιστεύει ότι η μορφή της οργάνωσης δεν είναι αιωνίως δεδομένη, ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες καλείται να δράσει κανείς, αλλά πρέπει να επανεπινοείται για να βρίσκεται σε κάποιου είδους διαλεκτική με την κοινωνία της οποίας είναι τμήμα.

Οπότε επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Τι είδους στρατοί; και περαιτέρω: Στρατοί, ιεραρχικά δομημένοι;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση