Άνεμος ανυπακοής...

Ότι και να πούμε, η συζήτηση που έγινε και γίνεται τώρα στην Ελλάδα, με αφορμή το Γαλλικό δημοψήφισμα (και από σήμερα και το Ολλανδικό), ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερη από τότε που, στα βιαστικά και με ελάχιστη κάλυψη από τα ΜΜΕ, η Ελληνική Βουλή ψήφισε άρον-άρον επί της Συνταγματικής συνθήκης. Εμμέσως και δια αντανακλάσεως η Ελληνική κοινωνία (καλά, έστω... ένα μέρος της Ελληνικής κοινωνίας) έμαθε περισσότερα αυτές τις μέρες σχετικά με το θέμα από όσα είχε μάθει από συγγραφής του σχεδίου συντάγματος.

Είναι σαφές πως, αν μας είχε δοθεί η δυνατότητα δημοψηφίσματος για το θέμα (όπως, δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, ήταν το δημοκρατικά εύλογο) η συζήτηση θα ήταν ακόμα ευρύτερη, θα δινόταν η ευκαιρία να ειπωθούν πολλά για την ΕΕ και να συζητήσουμε για πρώτη φορά σε πολιτικό και όχι σε συμβολικό επίπεδο για την Ευρώπη, τι θέλουμε από αυτή, που πηγαίνει και τι συμβαίνει στην διευρυνόμενη Ένωση.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μεταστροφή των Ελλήνων πολιτών πάνω στο θέμα, μετά το αποτέλεσμα του Γαλλικού δημοψηφίσματος: Ενώ στις αρχές του Μάρτη το Βαρόμετρο του ΣΚΑΪ έβρισκε ότι το 45% των ψηφοφόρων στην Ελλάδα έλεγε "Μάλλον Ναι" κατά 45%, "Μάλλον όχι" κατά 18% ενώ δεν γνώριζε ή δεν απαντούσε το 37%, η τελευταία δημοσκόπηση της Kappa Research έδειξε ότι πλέον τα ποσοστά είναι 40,7% προς το "Όχι", 30,5% υπέρ του "Ναι", ενώ αβέβαιοι είναι το 25,7% [κρατώ τα δεκαδικά για λόγους ακρίβειας ως προς την πηγή - όσοι έχετε κάποια σχέση με τους αριθμούς ξέρετε ότι είναι παραπλανητικά]. Με άλλα λόγια το Γαλλικό "Όχι" (είτε δια της συζήτησης που από σπόντα έγινε και εδώ, είτε γιατί απενοχοποίησε την άρνηση του συγκεκριμένου σχεδίου) οδήγησε σε αναστροφή των αντιλήψεων και στην Ελλάδα. Πολύ ενδιαφέρον έχει ότι οι λόγοι που αναφέρονται ως αιτίες για το "Όχι" δεν είναι "ξενοφοβικοί" ή απορριπτικοί προς την ΕΕ, ενώ οι Έλληνες είναι διχασμένοι για το αν τους συμφέρει η ένταξη της Τουρκίας ή όχι.

Κατ' εμέ, οι αναλύσεις και οι συζητήσεις περί το Γαλλικό και Ολλανδικό αποτέλεσμα είναι κενές αν δεν συνυπολογίσουν ότι ήταν μια (από τις σπάνιες) ευκαιρίες για ευρύτατα στρώματα στην Δυτική Ευρώπη (που έχουν υποστεί τις συνέπειες της ανεργίας, της αυξανόμενης εργασιακής ανασφάλειας και "ελαστικοποίησης" και της όλο και πιο απόμακρης εξουσίας της ΕΕ), να πούνε "Όχι", όχι μόνο στο προτεινόμενο Σύνταγμα αλλά και στην κατεύθυνση που ακολουθεί η Ευρώπη και στο διευρυνόμενο δημοκρατικό της έλλειμμα. Πρόκειται για καμπανάκι δυσαρέσκειας απέναντι στις Βρυξέλλες, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών. Οι μικρές συνέπειες μιας, ανεξέλεγκτης, οικονομικής πολιτικής και τα μικρά ψέματα της καθημερινότητας με τα οποία έχουν φλομώσει οι πολιτικές ελίτ τον κόσμο, έπαιξαν ίσως μεγαλύτερο ρόλο από την τεκμηριωμένη άρνηση στο Σύνταγμα, το οποίο άλλωστε είναι ένα δυσανάγνωστο τερατούργημα 400+ σελίδων, μακράν μάλλον το πιο μεγάλο και δυσκοίλιο κείμενο δημοκρατικού σχηματισμού, στην συνταγματική ιστορία του πλανήτη. Ακτιβιστές υπέρ του Ολλανδικού "αριστερού Όχι" αναγνωρίζουν ως έναν από τους σημαντικούς λόγους της επικράτησης του "Όχι" την εισαγωγή του Ευρώ, που ύστερα από τις υποσχέσεις ότι όλα θα φτηνύνουν οδήγησε στον να ακριβύνουν τα πάντα (σας θυμίζει τίποτα αυτό;) - και στην δυσαρέσκεια απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών (που θα ενισχύονταν με ένα "Ναι")

Δεν ξέρω για την Ολλανδία, αλλά η ταξική διάρθρωση της ψήφου στην Γαλλία, λέει περισσότερα για το δημοψήφισμα από ότι χίλιες αναλύσεις. To 79% των εργατών, το 67% των υπαλλήλων και το 70% των αγροτών, ψήφισαν όχι. Τα στελέχη, οι γιατροί κι οι δικηγόροι ψήφισαν "Ναι" κατά 65%.

Μένει να δούμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα...

(Ο Apostate Windbag, εξηγεί "γιατί Όχι" σε αυτό το εξαιρετικό και τεκμηριωμένο κείμενο - αντίστοιχο του οποίου δεν έχω δει από την πλευρά του "αριστερού ναι" - και ίσως να βοηθήσει στην κατανόηση του "Γιατί Πανηγυρίζουν";)

Σχόλια

Ο χρήστης evee είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ο χρήστης evee είπε…
δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο
βλ εδώ πχ


και παρότι με ενοχλεί πολύ ότι δεν έγινε εδώ δημοψήφισμα, ούτε καν υπήρξε αρκετή κάλυψη από τα media, το γεγονός πως χτες μπήκα σε ένα taxi(btw κλασσικό comment σε blog για να δείξεις σφυγμό κοινωνίας κλπ lololol) για μια διαδρομή 10' max και ο ταξιτζής δεν μου είπε για την κίνηση αλλά για το Ευρωσύνταγμα νομίζω κάτι λέει
Ο χρήστης talos είπε…
konfet: η Τέτα Παπαδοπούλου αποσιωπά πρώτα από όλα ότι Ενα είναι σίγουρο: μετά το γαλλικό «Οχι», "η προοπτική πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης" ενταφιάστηκε με την βιαστική διεύρυνση. Πρακτικά το σχέδιο για μια βαθιά Ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει πεθάνει από τότε.

Επίσης δεν αναφέρει ότι τα κομμάτια του τρίτου μέρους τα οποία σηκώνουν την τρίχα της αριστεράς, δεν ήταν αυτά στα οποία είχε κολλήσει το Σύνταγμα. Θα ξαναπαραπέμψω στην Monde Diplomatique, που έλεγε πριν το δημοψήφισμα τι γίνεται μετά το όχι:

"There is a second fallacious claim: that a no vote in France or elsewhere would bring Europe to a standstill. In reality, post-no Europe would be the same as pre-referendum Europe: the texts that govern the EU, including the Nice treaty, would continue to apply. There would be plenty of time to negotiate a new, more acceptable constitution.

“But the governments would never agree to sit down and start negotiating again” is the reply. On the contrary. The member states would be only too anxious to create a less cumbersome system for governing the expanded union than the current one, which was designed for a six-member community.

A likely outcome is that the first section of the current constitution, which deals essentially with the institutional functioning of the EU, would be submitted for ratification on its own. The second section would be no great loss and it would be good riddance to the unabashed neo-liberal manifesto that is section three."
Ο χρήστης S G είπε…
"μακράν μάλλον το πιο μεγάλο και δυσκοίλιο κείμενο δημοκρατικού σχηματισμού, στην συνταγματική ιστορία του πλανήτη."

οχι οχι. οι φρεσκιες δημοκρατιες παντα κανουν τετοια. Η Ινδια πχ εχει ενα τε-ρα-στιο Συνταγμα.

Εγω νομιζω παντως οτι ολες οι ελληνικες αναλυσεις εχουν καποιον βαθμο αυθαιρεσιας, οταν τα αποδιδουν ολα σε δυσαρεσκεια τνω πολιτων με την ΕΕ κτλ.

Γιατι εχω την εντυπωση οτι ολη η γκρινια στην Γαλλια και την Ολλανδια (και Γερμανια αν ειχαν δημοψηφισμα) προερχεται απο την κακιστη οικονομικη θεση αυτων των χωρων. Ολα τα αλλα (η ακριβεια λογω Ευρω κτλ) ειναι απλα αφορμες...
Ο χρήστης talos είπε…
S_G: Το Ινδικό σύνταγμα που έχει το ρεκόρ, έχει "395 articles and 8 schedules".
Το απορριφθέν Ευρωπαϊκό έχει 448 άρθρα + protocols + 2 Annexes + Declarations.

Χάθηκε η ευκαιρία να πάρουμε το ρεκόρ... (και η ΕΕ δεν είναι ακριβώς "φρέσκια δημοκρατία")
Ο χρήστης talos είπε…
konfet:
Ακούω συχνά αυτήν την εικασία για την μειούμενη σημασία της Ευρώπης. Δεν το βλέπω ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά. Η ανάδυση της Κίνας ως μεγάλης δύναμης είναι μια άλλη ιστορία που δεν αφορά μόνον την Ευρώπη.

Υπάρχει κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, βέβαια, και αδυναμία διατύπωσης ενιαίας προοπτικής. Αλλά αυτό υπάρχει και θα υπήρχε ανεξάρτητα από το σύνταγμα.

Το ότι το σύνταγμα αυτό δεν οδηγούσε σε (ουσιαστικά) βαθύτερη ενοποίηση το βλέπει κανείς από την υποστήριξη του Μπλαιρ. Ο οποίος έχει ρητά εκφραστεί εναντίον της προοπτικής κάποιας μορφής ομοσπονδιοποίησης.

Η προοπτική της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, περνάει πιστεύω πλέον από την προοπτική ενός συνομοσπονδιακού "στενού πυρήνα" ίσως , με Γάλλους, Γερμανούς και Μπενελούξ κατ' αρχάς... Δεν λέω ότι επίκειται, λέω ότι είναι η μοναδική πλέον προοπτική οικοδόμησης μιας ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής οντότητας.

[Η πρώτη πρόταση του προηγούμενου σχολίου μου έπρεπε να είναι:

"Η Τέτα Παπαδοπούλου αποσιωπά πρώτα από όλα ότι "η προοπτική πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης" ενταφιάστηκε με την βιαστική διεύρυνση.]
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
το ανησυχητικό είναι ότι κάποιοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν το όχι ως αποδοκιμασία του "κοινωνικού (!) χαρακτήρα του συντάγματος" και επιθυμία για υιοθέτηση του "αγγλοσαξονικού μοντέλου"...
Ο χρήστης - είπε…
Πάντως αυτή η όψιμη, ξαφνική «ανακάλυψη της Ευρώπης» (κατά το: Αμερικής), ως νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομικής-πολιτικής οργάνωσης με εντυπωσιάζει. ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ η Ευρώπη διέπεται από αυτή τη λογική, ούτως ή άλλως στην ΕΕ ο πολίτης είναι πρώτα υποκείμενο οικονομικών ελευθεριών και καταναλωτής και μετά πολίτης (παρεμπιπτόντως δε φορέας κοινωνικών δικαιωμάτων). Έτσι ξεκίνησε η πάλαι ποτέ ΕΟΚ (μάλλον, ακόμα πιο κυνικά "οικονομική") και δειλά δειλά ενδίδει στη διατύπωση περισσότερο πολιτικών/κοινωνικών θέσεων. Αυτό που θα άλλαζε με το Ευρωσύνταγμα θα ήταν κυρίως η πολιτική οργάνωση της ΕΕ, η ενιαία εκπροσώπησή της και - επιμένω - θα αποκτούσε αυτή τον αέρα μιας οιονεί, ιδιόμορφης συνομοσπονδίας, η οποία - δυνητικά και υπό την πίεση όλων αυτών των κοινωνικών ρευμάτων που τώρα παλεύουν για το "όχι" - κάπου θα μπορούσε νά οδηγήσει, βελτιούμενη. Το κείμενο δε θα ήταν ανεπίδεκτο αναθεωρήσεων.

Πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύουμε ότι η εναλλακτική την οποία θα φροντίσουν (;) να διατυπώσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες θα ξεφύγει από αυτό το οικονομικό μοντέλο; Το πολύ να θελήσουν να παραμείνουν στην παρούσα κατάσταση, για καιρό, η οποία - οικονομικά - μια χαρά τους βολεύει και τους καλύπτει.

Το «ΟΧΙ» δεν οδηγεί στη διασφάλιση κάποιου «θετικού» κεκτημένου. Απλά αρνείται την πανηγυρική διατύπωση μιας κατάστασης ήδη υφιστάμενης και δικαιικά ήδη κατοχυρωμένης (ενδεχομένως πιστεύοντας ότι η γραπτή αποτύπωσή της, σε ένα κείμενο με το συμβολικό βαρος ενός "συντάγματος", θα φέρει την επίσημη παγιοποίηση). Παράλληλα, όμως, πλήττει την ενοποιητική προοπτική, αποδυναμώνει τη θέση της Ευρώπης ανά τον κόσμο και ενισχύει ποικίλλες, φυκόκεντρες τάσεις, οι οποίες - μες στην ανομοιογένειά τους - αμφιβάλλω πόσο δημιουργικές μπορεί να αποβούν.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Θα περίμενα ότι ειδικά εσείς θα βλέπατε ότι ο τρίτος πιθανός(πιθανότερος) λόγος για την μεταστροφή της άσχετης κοινής μας γνώμης είναι ακριβώς η ..ενοχοποίηση του σχεδίου, από τη στιγμή που καταδικάστηκε από κάποιους άλλους, πολύ περισσότερο από την απενοχοποίηση του όχι που προτείνετε. Οι ελληνικές μάζες πάντα ακολουθούν, ειδικά σε ότι τις χειραγωγεί καλά, και ο λαός μας αν νιώθει ότι αντιδρά σε κάτι είναι πρόθυμος να φτάσει στα άκρα (δείτε πόσο γρήγορα εξαπλώθηκαν οι εθνικές μας μανίες τελευταία-μακεδονικό, eurovision κτλ, δείτε τι απίστευτη ευπιστία δείχνουμε σε όσους μας κοροϊδεύον στα μούτρα μας (Κεντέρης).
Καλημέρα, εξαιρετικό blog

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση